'' ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ - ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ''

Ο λαογράφος Θεοφάνης Αγγελίδης γράφει:

Γνωστότερες ασθένειες της παλιάς εποχής ήταν: Οι θέρμες, ελονοσία, γρίπη, πνευμονία, πόνοι του λαιμού και της κοιλιάς, πόνοι του κεφαλιού και του κορμιού «σφάχτης» κ.ά.

Γιατροί για τη θεραπεία των ασθενειών δεν υπήρχαν. Σπάνια περνού­σαν «Βικογιατροί» με τα μαντζούνια τους (λέγονταν Βικογιατροί, γιατί μάζευαν άγρια χόρτα στη χαράδρα του Βίκου και τα έδιναν για θεραπεία διαφόρων ασθενειών).Μόνο με πρακτικά μέσα προσπαθούσαν να γιατρευτούν.

Το «πάτημα» στο κορμί και οι κούπες «βεντούζες» ήταν ένα καλό μα­σάζ και ανακούφιζε κάπως το κουρασμένο σώμα. Πολλές φορές έριχναν «κούπες κοφτές», χάραζαν το κορμί με ξυράφι, κι η βεντούζα τραβούσε αίμα, για να «φύγει» το κρύωμα.

Το κάψιμο της φτέρνας με πυρακτωμένο το «μασιά» λαχτάριζε τονάνιωτο από τον πυρετό, για να γερέψεί... (Αυτή ήταν η ομοιοπαθητική ιατρική της εποχής).

Οι βδέλες για αφαιμάξεις και τα καταπλάσματα με λινοκόκι (λινορό-σπορος) μαλάκωναν το «σφάχτη» (πόνος στην πλάτη). Το «βίσαλο» (κε­ραμίδι χοντρό) και το σινάπι (σπόρος με λάδι). Η κόλα με ασπράδι αυγού στα σπασίματα (χεριών - ποδιών).

Το δέσιμο του αφαλού ήταν σε πρώτη διάταξη όταν πονούσε η κοιλιά. Πίεζαν τον αφαλό με το δείχτη του δεξιού χεριού και περιστρέφονταν. Μετά έριχναν την «κούπα» δηλαδή κάρφωναν μερικά μικρά κεριά σε βάση κόρας ψωμιού, τ' άναβαν και τοποθετούσαν την κόρα πάνω στον αφαλό με τα κεριά αναμμένα προς επάνω. Πάνω από τα κεριά μια «κού­πα» (ποτήρι) ζεσταίνονταν από μέσα μεριά, αραίωνε ο αέρας και έπεφτε πάνω στο σώμα· έσβηναν τα κεριά και η κούπα στερεώνονταν, (βεντού­ζα) αρκετή ώρα. Πίστευαν πως αυτό τραβάει το κακό... Όταν πονούσε ο λαιμός καλούσαν τον ειδικό και φύσαγε «νισιατήρι» δηλ. αμμωνιακό άλας από' τον καλαντζή με μασούρι αργαλειού στον πονεμένο λαιμό ή τον έκαιγαν με βραστό μέλι.

Όταν κάποιος κιτρίνιζε, πάθαινε, λέγανε «χρυσή». Αν δεν περνούσε γρήγορα έπρεπε να την κόψουν. Ο υποτιθέμενος ειδικός με βελόνι και κλοίστή τρύπαγε το χαλινό του πάνω χείλους του στόματος κι έκανε μι­κρή τομή. Για να σταματήσει το αίμα έβαζε ένα κομμάτι αλάτι, από το χοντρό και περίμεναν τον άρρωστο να γιατρευτεί...

Στις δερματικές αρρώστιες ή σκασίματα στα χέρια από τη σκληρή δου­λειά του δουλευτή της γης, πρώτη θέση είχε το «κεράλ'μα», αλοιφή από κερί και λάδι ή το ψημένο στη φωτιά κρεμμύδι με στάχτη και λάδι ανα­κούφιζε κάθε πρήξιμο στα χέρια από τ' αγκάθια της «γκορτσιάς»...

II «πάστρα», φύλλο από φυτό που το έλεγαν πάστρα είχε θέση γάζα; στις πληγές.

Τα χτυπήματα στο κεφάλι από τις πέτρες του πετροπόλεμου τα γιάτρευε το καμένο τραγομάλλι. Στα δαγκωμένα πόδια από σκυλιά έβαζαν καυτό ψιανισμένο τυρί για την απολύμανση της δαγκωματιάς. Σε κοψιά στο δέρμα για να σταματήσει το αίμα το λόγο είχε η «σφαλαγκονιά» (ιστός αράχνης) ή σκόνη από ξύσιμο δερμάτινου λουριού (ζώνη). Στο κάψιμο χρησιμοποιούσαν νωπή «βολτιά» (κοπριά βοδιού) για την ανακούφιση του πόνου και πολλές φορές το φρέσκο δέρμα από κεφάλι αρνιού

Στους ασθενείς έδιναν αφεψήματα από άνθη φροξυλιάς και βρασμένο τσίπουρο με λίγη ζάχαρη (πόντζι) για τη γρίπη.
Στα μικρά παιδιά όταν πάθαιναν «σουφρα», δηλαδή πτυχώσεις του δέρματος στους μηρούς, λόγω αδυναμίας (αφυδάτωση) τους ετοίμαζαν αφέψημα από σουφρυχόρτι. Άνθη από το φυτό που το έλεγαν σουφρο-χόρτι, το έκαιγαν και γίνονταν στάχτη, έβαζαν και λίγο μέλι και το έδι­ναν στα αδύνατα παιδιά...Το πρώτο φαγητό στον άρρωστο ήταν το ζουμί από το κοτόπουλο που έδινε τη ζωή του για να δυναμώσει ο αφέντης του που το τάιζε λιανό τό­σον καιρό. Μετά ακολουθούσε ο τραχανάς και «κόκκινο» ρύζι από την Παραμυθιά.

ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΠΥΡΟΥ Β. ΧΑΝΔΟΛΙΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ : '' ΕΝ ΕΚΑΛΗ ''
Η ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ : http://greek.cri.cn/1/2009/10/26/41s1441.htm