Η ιστορία ενός πορτρέτου. Μία ενδιαφέρουσα ανάρτηση από φιλικό μας ιστολόγιο !!!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΡΤΡΕΤΟΥ ή Δημητράκης Μαντζαρόπουλος.

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ν. Χουλιαρά  "ΜΠΑΚΑΚΟΚ").
Ο καφενές του Καμπούρη άχνιζε μέσα στο χειμωνιάτικο απόγευμα καμμιά δεκαριά ακακίες πιο πέρα. Το χιόνι έφθανε μέχρι τα μισά της δημόσιας κρήνης...
Ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος πήγαινε παρέα με τον Δημήτριο Μαντζαρόπουλο τρίζοντας πάνω στο χιόνι....
"Τι είναι αυτό που βλέπουμε Δημητράκη! Φίδι στο χιόνι; Άστα αυτά άστα και πάμε"
Νά ΄χαμε, λέει, τσιγάρο Δημητράκη ν΄ανάψουμε! Φλογίτσα στην άκρη στο στόμα. Να έτσι Τσαφ!..
Και πλησίαζε στον καφενέ ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος, γόνος οικογενείας αρχετύπου χριστιανικής, της οδού Χειμάρας, τελειόφοιτος του Ελληνικού, δραπετεύσας εκ της πατρώας οικίας προ πολλών ετών. Εγκατασταθείς δε μονίμως εις εγκαταλαλειμμένον παλαιόν όχημα, πλησίον της λίμνης, παρά την περιοχή "Ταμπάκικα", διήγε βίον αντικοινωνικόν.
Έσπρωξε σιγά την πόρτα του καφενέ ο Δημητράκης και μπήκε μέσα. Τους είδε όλους να κάθονται στη ζέστη, παρέες - παρέες και να καπνίζουν σπάταλα.....
Πήρε μια καρέκλα και κάθισε. Απέναντί του ο Ιορδάνης. Χοντρέμπορος αλλαντικών - ιερωμένος των χρημάτων - καλοβαλμένος και ήσυχος, μ΄ένα πακέτο τσιγάρα άθικτο μπροστά του....
Κι ο Δημητράκης στην καρέκλα, μόνος του εκεί και ακέραστος....
Ήτανε βλέπεις κι εκείνο το πακέτο με τα τσιγάρα πάνω στο τραπέζι του Ιορδάνη, που δεν τον άφηνε να σκέφτεται για πολύ άλλα πράγματα. Άσπρο, ολόασπρο, με κόκκινη ρίγα και είκοσι τσιγάρα
Έμεινε για λίγο σιωπηλός, κι ύστερα παίρνοντας θάρρος ξαφνικά, σηκώθηκε απότομα και πήγε στο τραπέζι του Ιορδάνη. Στάθηκε από πάνω του σα να κρεμόταν πάνω από πηγάδι.
.....με μιά λάμψη ειρωνίας του μίλησε με τον τρόπο που θα απευθυνόταν κανείς, όχι σε πρόσωπο συγκεκριμένο, αλλά σε κάποια δημόσια υπηρεσία. ¨Με συγχωρείτε. Θα είχατε μήπως την καλοσύνη να μου εμβάσητε εν σιγαρέτον δια να το καπνίσω προ του γεύματος;"
Ο Ιορδάνης διέκοψε για λίγο την κουβέντα και χωρίς να γυρίσει το κεφάλι προς τον Δημητράκη, πήρε από το πακέτο ένα τσιγάρο και του τό δωσε.
Ο Δημητράκης πήρε το τσιγάρο και το ακούμπησε αργά τελετουργικά σχεδόν, στην άκρη από τα χείλια του. Κι ήτανε από χαρτί φίνο, λέει, κι από μέσα χορταράκι καπνός , κι άμα έκανες κι άναβες σπίρτο, έκανε τσαφ!.. κι ύστερα τράβαγες μέσα και κατέβαινες με τον καπνό, κάθετα κι ωραία.
... Στάθηκε πάλι από πάνω του όπως και πριν και του ξανάπε:
"Με συγχωρείτε που σας γίνομαι κατά κάποιο τρόπο φορτικός. Μήπως , εάν δεν σας ενοχλεί, θα μπορούσατε να μου εμβάσητε ακόμη εν σιγαρέτον δια να το καπνίσω μετά το γεύμα;

.."Πάρε ρε Δημητράκη. Πάρε ακόμη ένα."

..."Μου επιτρέπετε να σας υποβάλω μια ερώτησιν;"

"Λέγε, ρε Δημητράκη. Αϊντε λέγε, τι θέλεις;"

"Θα ήθελα να σας ερωτήσω, εάν μπορείτε να μου αποδείξετε ότι σίγουρα είστε καλύτερος από μένα!"

Κι ο Ιορδάνης με το πρόσωπο κόκκινο ακόμη από τα γέλια:
"Οχι ρε Δημητράκη! Μα την Παναγία , όχι."
"Ε τότε!... γιατί να μην πάρω εγώ το πακέτο με τα σιγαρέτα και ν΄αφήσω σ΄εσάς έν σιγαρέτο δια να καπνίσετε μετά το γεύμα!"
Άπλωσε αποφασιστικά το χέρι κι άρπαξε το το πακέτο.
..πήγε μέχρι την πόρτα, την άνοιξε, και βγήκε στο δρόμο.
Ο Δημήτριος Μαντζαρόπουλος πήγαινε στο δρόμο παρέα με το Δημήτριο Μαντζαρόπουλο, χρόνια τώρα. Και πήγαινε φτύνοντας. Μέσα του και έξω του, πουφ - πουφ, καταπώς έφτυνε η παλιά δημόσια κρήνη, κι εκεί, στην άκρη στο πικρό του στόμα έφεγγε η μικρή φλογίτσα.
Γηροκομείο - Γυαλί Καφενέ - Ταμπάκικα.
Ούφ, ξεφτιλισμένη Μαρία.


Όπως γράφω και στην αρχή τα αποσπάσματα που διαβάσατε είναι από το βιβλίο του Γιαννιώτη συγγραφέα Ν. Χουλιαρά. Ο Δημήτρης Μαντζαρόπουλος  υπαρκτό πρόσωπο  τον πρόλαβα τη δεκαετία του 70 σχεδόν γέρο να τριγυρνά κάτω στη Σιαράβα (συνοικία κάτω στη λίμνη). Προσπάθησα πολλές φορές να τον φωτογραφήσω αλλά δεν καθόταν με τίποτε και βέβαια έτρωγα και τις ανάλογες βρισιές κάθε φορά που προσπαθούσα.
Χειμώνας του 77. Κάθε μέρα παγωνιά 10 , 12 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Η λίμνη είχε παγώσει και κάναμε βόλτες με τα πόδια.
Με μια μηχανή στο χέρι έκανα βόλτες και φωτογράφιζα. Ο Μαντζαρόπουλος εκεί, αντιστεκόταν σταθερά.
Μετά από πολύωρα βόλτα και με τέτοιο κρύο συχνά κατέληγα στα Ναυτάκια (καφενείο στη Σιαράβα το οποίο έχει ανακαινισθεί και έχει γίνει πολύ in σήμερα) τότε συχνάζαμε λίγοι. (Εγώ με το φίλο το Στέφανο τον Παπά είμαστε μόνιμοι θαμώνες). Πίναμε κανένα τσιπουράκι να ζεσταθούμε και μετά ξανά βόλτα με τη μηχανή κρεμασμένη. Παρατήρησα λοιπόν ότι πολλές φορές εμφανιζόταν και ο Μαντζαρόπουλος και καθόταν σ΄ένα τραπεζάκι έξω περιμένοντας μήπως τον κεράσει κάποιος κανένα καφέ. Ένα απόγευμα λοιπόν κρύφτηκα με τη μηχανή έτοιμη πάνω σε ένα πλάτανο απέναντι από την πόρτα. Μόλις έφτασε ο Μαντζαρόπουλος και του φέραν τον καφέ τράβηξα. Ακούστηκε το κλικ αυτός κοίταξε καχύποπτα γύρο και αφού δεν είδε κανένα ησύχασε. Περίμενα ήπιε τον καφέ του και μόλις έφυγε κατέβηκα κι εγώ και εξαφανίστηκα.
Ίσως είναι και η μοναδική φωτογραφία αυτού του γραφικού τύπου και τώρα μετά από τόσα χρόνια την δημοσιεύω εδώ.

ΠΗΓΗ:  http://javger.blogspot.com/
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ :   http://photoioannina.blogspot.com

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ !!!!!!!

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ 

ΕΙΚΟΝΕΣ !!!!!!!

ΠΗΓΗ:  http://photoioannina.blogspot.com/

Οι Σαρακατσαναίοι - Παρελθόν και Παρόν !!!

Ένα πανάρχαιο πρωτοελληνικό φύλο, οι Σαρακατσιαναίοι, με αρχική κοιτίδα τη κεντρική και νότια οροσειρά της Πίνδου με επίκεντρο τα Άγραφα διασκορπίστηκαν το 18ο αιώνα σε όλη την Ελλάδα. Ως νομάδες κτηνοτρόφοι μετακινούνταν διαρκώς, το καλοκαίρι στα βουνά, στους κάμπους το χειμώνα. Η επικρατέστερη ετυμολογία του ονόματός τους δηλώνει τον ανυπότακτο χαρακτήρα τους κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, από την τουρκική λέξη καρά (μαύρος) ή σαράν (=φορτώνειν) και την τουρκική μετοχή κατσιάν (=φεύγων ,φυγάς, ανυπότακτος)...

Η γλώσσα τους, ελληνική με στοιχεία της Αρχαιοελληνικής διαλέκτου, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, παράλληλα με τη διατήρηση της αυθεντικότητας των εθίμων, κανόνων συμπεριφοράς και διαβίωσης αποδεικνύει την πανάρχαια ελληνικότητα τους. Σε αυτά τα στοιχεία στηρίζεται και η διάκριση τους από τους Βλάχους (Βλαχόφωνους Έλληνες), που μιλούσαν εκτός από τα ελληνικά και τα Βλάχικα Το μόνο κοινό στοιχείο, ήταν το κτηνοτροφικό επάγγελμα.

Η οικονομική και κοινωνική ζωή των Σαρακατσαναίων ήταν οργανωμένη με ένα είδος συνεταιρισμού το «Τσελιγκάτο», για την καλύτερη παραγωγική συνεργασία και διάθεση των κτηνοτροφικών τους προϊόντων. Ο τσέλιγκας (αρχιποιμένας)-πλούσιος κτηνοτρόφος με πολλά πρόβατα- ήταν ο αρχηγός, επιφορτισμένος με υποχρεώσεις που αφορούσαν τα οικονομικά αλλά και τα κοινωνικά προβλήματα του τσελιγκάτου. Η διαβίωσή τους εξασφαλίζονταν στο «κονάκι», ένα καλύβι φτιαγμένο με σάλωμα. Η Σαρακατσάνικη οικογένεια ήταν πατριαρχική. Αυστηρή πειθαρχία και άγραφοι, απαρασάλευτοι νόμοι όριζαν τη συμπεριφορά του κάθε μέλους της...
Η εκπαίδευση τους ήταν στοιχειώδης, λόγω των συνεχών μετακινήσεών τους. Αλλά η πίστη τους στα θρησκευτικά και λατρευτικά έθιμα καθώς και στις παραδόσεις ήταν μεγάλη. Η χαρά και η λύπη ήταν συνυφασμένη με ένα μεγάλο κύκλο εκδηλώσεων και ιεροτελεστιών που τηρούσαν με ευλάβεια. Ο γάμος ήταν ένα πολυδιάστατο κοινωνικό φαινόμενο με ένα κύκλο πράξεων και συμβόλων. Τα τραγούδια τους αποτελούν παρακαταθήκη για τους νεότερους στην προσπάθεια για τη διατήρηση της εθνικής και πολιτιστικής ταυτότητας του λαού μας. Οι χοροί τους λεβέντικοι, έχουν την καταγωγή τους στον αρχαίο ελληνικό ρυθμό. Η φλογέρα ήταν το κατεξοχήν μουσικό όργανο του Σαρακατσάνου τσοπάνη. Τα έργα της λαϊκής τέχνης είναι εμπνευσμένα από την καθημερινή ζωή τους και έχουν πρακτική αξία: υπέροχα ξυλόγλυπτα και όμορφα υφαντά. Η χαρακτηριστική σοβαρότητα των σκούρων χρωμάτων στις φορεσιές, τα υπέροχα χρώματα και σχέδια στις μικρές ποδιές από χοντρό μάλλινο ύφασμα, ο ολοκέντητος κόκκινος φλάμπουρας του γάμου με θέματα αυστηρής συμμετρίας ανάμεσα και γύρω από τις τέσσερις γωνίες του σταυρού είναι μερικά από τα στοιχεία της Σαρακατσάνικης τέχνης.

Η συμβολή των Σαρακατσαναίων στην επανάσταση του 1821 ήταν αποφασιστικής σημασίας. Πολλά είναι τα ονόματα Σαρακατσάνων αρματολών και κλεφτών. Αλλά και κατά το Μακεδονικό Αγώνα η συμμετοχή τους υπήρξε αμέριστη, επίσης αντιστάθηκαν σε όλους τους κατακτητές.

Από το 1950 και μετά οι Σαρακατσαναίοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τα βουνά, εγκαταστάθηκαν σε πόλεις και χωριά και ασχολούνται με κάθε είδους επαγγέλματα.
Όμως οι αρχές τους και οι αξίες της ζωής δεν άλλαξαν... Πολιτιστικοί σύλλογοι, λαογραφικά μουσεία, έντυπο υλικό (εφημερίδες και περιοδικά), συνέδρια και ημερίδες, το πανελλήνιο αντάμωμα (στο Περτούλι Τρικάλων την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου) και άλλα τοπικά σε διάφορα μέρη της χώρας που αναβιώνουν σκηνές από την καθημερινή ζωή των Σ. διατηρούν ζωντανή την εθνική και πολιτιστική μνήμη των σύγχρονων Σαρακατσάνων, για να αντισταθούν στην αφομοιωτική και ισοπεδωτική τάση της εποχής μας...

του καθηγητή κ. ΝΙΚΟΥ ΖΥΓΟΓΙΑΝΝΗ

Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/2010/04/blog-post_14.html#ixzz1VS6MTU7e

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΟ: http://iliochori.blogspot.com/2011/08/blog-post_23.html

Φωτογραφίες από το Ολοκαύτωμα στα Ιωάννινα !!!!!

Το πρωί του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1944 ενώ οι χριστιανοί γιαννιώτες είχαν μαζευτεί για να γιορτάσουν την γιορτή του Ευαγγελισμού στην Μητρόπολη, αντίθετα υπήρξαν μάρτυρες της σύλληψης περίπου 2।000 εβραίων που είχε ξεκινήσει στις 05.30 και που ανήκαν στην δισχιλιετή εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων. Μετά την αρχική μεταφορά στην Λάρισα κατέληξαν στο Άουσβιτς και σε μικρότερα στρατόπεδα εξόντωσης όπου 1850 από αυτούς εξοντώθηκαν, στο μεγαλύτερο τους μέρος λίγες ώρες μόνο μετά την άφιξη τους . Οι φωτογραφίες ελήφθησαν από τον Γερμανικό Στρατό και ανήκουν στο Bundesarchiv το οποίο τις έχει κάνει release υπό μια ειδική wikimedia άδεια – μπορείτε να τις κλικάρετε για να τις δείτε σε πλήρες μέγεθος.











































































ΠΗΓΗ: http://abravanel.wordpress.com 

ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ !!!

Οι λήσταρχοι Ρετζαίοι

Αναδρομές στα Παλαιά Γιάννενα
Από τον Γιάννη Κ. Τρεμπέλη
Παλαιού Γιαννιώτη.Άγνωστες πτυχές από τα Παλαιά Γιάννενα
Αξίες που χάθηκαν και άλλες που φθείρονται.
Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.

Αφορμή για να ασχοληθώ με τους λήσταρχους Ρετζαίους, Γιάννη και Θύμιο, οι οποίοι ευθύνονται στο ότι έκαναν 98 φόνους και ληστείες, είναι η σημερινή αθλία κατάστασης που επικρατεί εις την ύπαιθρο χώρα και περισσότερο στα αστικά κέντρα όπου ο βίος κατέστη αβίωτος, και συμμορίες Ελλήνων και ξένων κακοποιών Αλβανών, Ρουμάνων κ.λ.π. λυμαίνονται την χώρα μας. Φονεύουν και οργιάζουν, τα παντός είδους ναρκωτικά διακινούνται και δηλητηριάζουν την νεολαία μας.
Πέρασαν περίπου 80 έτη από τότε που οι Ρετζαίοι, Γιάννης και Θύμιος τα δύο αυτά κάκιστα αδέλφια, αιματοκυλούσαν την υπαίθριο χώρα με βιασμούς, φόνους και ληστείες καθώς και απαγωγές όπως το μικρό παιδί του Γιαννιώτη Εβραίου Μαραμένου, πολύ πλουσίου και το απελευθέρωσαν, παίρνοντας ως λύτρα μεγάλο χρηματικό ποσόν. Η ιστορία τους, ως μου είχε διηγηθεί ο μακαρίτης ο πατέρας μου, έχει ως εξής:
Οι αδελφοί Ρεντζαίοι γεννήθηκαν εις το χωριό Ανώγι, επάνω εις τον Ορεινό όγκο όπου ο ποταμός Λούρος, στα Πλατανάκια. το χωριό πολύ ορεινό και η μόνη ασχολία των κατοίκων η κτηνοτροφία. Αφού ενηλικιώθηκαν τα δύο αδέλφια, το έτος 1915, πήγαν στρατιώτες και υπηρετούσαν εις τον 5ον λόχο του Συντάγματος της Μεραρχίας Ιωαννίνων, εις τον Ακραίο.
Μια μέρα εμφανίζεται εις τον Λοχαγό, ένας ψηλόσωμος στρατιώτης και ζητά ακρόαση ζητώντας διήμερο άδεια, τόσο γι' αυτόν καθώς και για τον αδελφό του Θύμιο, επιδεικνύοντας ένα τηλεγράφημα του θείου του, αδελφού του πατέρα του, όπου έγραφε ότι: «ο πατέρα σας εφονεύθει και να έλθετε αμέσως στο χωριό». Ο Λοχαγός τους έδωσε την διήμερο άδεια και εκεί αντιμετώπισαν νεκρό τον πατέρα τους, φονευθέντα υπό αγνώστων. Τότε παραβίασαν την άδεια τους και αποφάσισαν να βγουν στο κλαρί, κηρυχθέντες εν τω μεταξύ λιποτάκτες παρά της Μεραρχίας. Το μίσος δια τον φόνο του πατέρα τους, ήτο μεγάλο και αμέσως άρχισαν φόνους, βιασμούς, ληστείες. Κατόρθωσαν έτσι σε κάθε χωριό να έχουν πληροφοριοδότες, τους οποίους πλήρωναν αδρά για να κάνουν την δουλειά τους. Δυστυχώς συνεργάτες των Ρεντζαίων, ήσαν εκτός των χωρικών, άνθρωποι κατέχοντες υψηλές θέσεις εις την κοινωνία, εις την Αστυνομία - Γενική Διοίκηση, και ευυπόληπτοι πολίτες. Μετά την σύλληψη των Ρεντζαίων και την εκτέλεση τους, εις το Νησάκι Βίδο Κερκύρας, όπου άλλοτε ήταν Αγροτικαί Φυλακαί (εκεί εκτελέστηκαν), πολλοί τότε εθεάθησαν να έχουν οικονομική επιφάνεια μεγάλη ενώ πριν τα οικονομικά τους ήσαν ελάχιστα.
Για τους αδελφούς Γιάννη και Θύμιο Ρέντζιου, η οικογένεια μου έχει προσωπικό βίωμα και σας παραθέτω την κάτωθι ιστορία, η οποία είναι πραγματική. Το σπίτι μας στην συνοικία Σιαράβα, είναι πολύ παλαιό, κτισμένο τον Ι7ον αιώνα στην θέση Ταμπάκικα, όπου επί 3 αιώνες ευδοκιμούσαν τα Βυρσοδεψία, προσφέροντας εις την πόλη των Ιωαννίνων πολλά χρήματα από το εμπόριο των δερμάτων. Όλα τα σπίτια - βυρσοδεψία και τα σφαγεία, ήταν πλησίον του νερού, διότι τα νερά ήτο απαραίτητα δια τον καθαρισμό των δερμάτων. Το βυρσοδεψείο μας αντί παραθύρων προς το δρόμο της λίμνης, σημερινής οδού Γαριβάλδη, υπήρχε μία μικρή πολεμίστρα και η εξωτερική πόρτα από χονδρό ξύλο, επενδυμένη με φύλλο σιδερένιο και μεγάλα σιδερένια καρφιά. Έτσι είχε αρκετή ασφάλεια, διότι δεν υπήρχαν φώτα στην λίμνη και ήτο άκρως επικίνδυνη η κυκλοφορία την νύχτα. Στην κατάσταση αυτή ήτο μέχρι το έτος 1952, έκτοτε το μετατρέψαμε σε κατοικήσιμα δωμάτια συνέχεια έχουμε και το πατρικό μας, επίσης σπίτι συνεχόμενο του βυρσοδεψείου, όπου μεταξύ τους υπάρχει μεγάλη αυλή, 80 μέτρων, όπου κρεμούσαμε τα δέρματα στον ήλιο για να στεγνώσουν.
Η μητέρα μου την εποχή των Ρεντζαίων ήτο μοδίστρα, "τηρζίνα" γιαννιώτικα, με μεγάλη πελατεία τόσο στα Γιάννενα, καθώς και στα περισσότερα βλαχοχώρια, έχοντας πολλές μαθήτριες «καλφάδες» και έφτιαχνε προικιά.
Την εποχή εκείνη, πολλοί Ηπειρώτες από τα Βλαχοζαγόρια, ήσαν ταξιδεμένοι στην Ρουμανία ασχολούμενοι με το εμπόριο της ξυλείας, μεταξύ αυτών ήτο και ένας ξυλέμπορος από το Γρεβενίτι, πολύ πλούσιος, ο οποίος ήλθε στο χωριό του για να παντρευτεί και να επιστρέψει μετά πάλι, στις επιχειρήσεις του στην Ρουμανία. Οι αδελφοί Καππά, Χαρίλαος και Βασίλειος, υπέδειξαν την μητέρα μου την καλύτερη μοδίστρα για να φτιάξει την προίκα, στην μέλλουσα σύζυγό του. Ο μεν μνηστήρας, εγκαταστάθει εις το ξενοδοχείο Αβέρωφ επί της Κεντρικής Πλατείας και απέναντι του ωρολογίου, η δε μνηστή του έμεινε εις το σπίτι μας, ώστε και να κάνει καθημερινά πρόβα.
Οι Ρεντζαίοι πληροφορηθέντες, ότι η μνηστή του Ξυλεμπόρου, μένει στο σπίτι μας, μια νύχτα αργά το βράδυ ήλθαν και κτυπούσαν την πόρτα του βυρσοδεψείου, για να κάνουν την απαγωγή και να ζητήσουν χρήματα αρκετά για να την απελευθερώσουν. Η θέσης του βυρσοδεψείου, ήτο ιδανικός τόπος για να πραγματοποιήσουν τα σχέδια τους. Σκότος και νερά τους ευνόησαν. Έτρεξε η μητέρα μου να δει τι συμβαίνει και χωρίς να την καταλάβουν, ήτο ξυπόλυτη, ήλθε και άκουσε τη συνομιλία τους και κατάλαβε ότι ήταν οι Ρεντζαίοι. Φόβος και τρόμος την έπιασε, αλλά ήτο και θαρραλέα γυναίκα τότε τους ρώτησε τι θέλουν και μας ανησυχούν αυτή την ώρα; Της απήντησαν να ανοίξει να μπουν μέσα να δουν τον ξυλέμπορο, ο οποίος είναι χωριανός και συγγενής τους και έχουν μεγάλη ανάγκη να τον δουν προσωπικά. Η μητέρα μου τους είπε πως δεν μπορεί να τους ανοίξει είναι νύχτα και πως δεν είναι δω τα πρόσωπα που ζητάνε και να πάνε στο ξενοδοχείο να τα ανταμώσουν. Τότε αυτοί την απείλησαν ότι θα βάλουν φωτιά και θα κάψουν το βυρσοδεψείο και τους απήντησε η μητέρα μου κάντε ότι θέλετε, ενώ συγχρόνως έτρεξε και πήρε το ζεύγος και τούς πήγε απέναντι από το σπίτι μας στην οικογένεια Γ. Παπλωματά, για να τους προστατεύσει. Έτσι η απαγωγή δεν έγινε. Την άλλη μέρα το ζεύγος ζήτησε την προστασία της Αστυνομίας και η οποία τους φυγάδευσε με ασφαλή συνοδεία χωροφυλάκων μέσον Πρεβέζης, έφυγαν και εγκαταστάθηκαν εις Ρουμανία. Εν τω μεταξύ η μητέρα μου, έφτιαξε την προίκα, την οποία οι συγγενείς του ζεύγους, μετέφεραν εις το Βουκουρέστι της Ρουμανίας.

Γιάννης Κ. Τρεμπέλης

ΠΗΓΗ: http://www.zosimaia.gr

Σπήλαιο Περάματος..!!!

 Σας καλωσορίζουμε στο πανέμορφο σπήλαιο Περάματος. Πλάι στην ειδυλλιακή λίμνη των Ιωαννίνων βρίσκεται το εξαιρετικά ενδιαφέρον σπήλαιο της πόλης μας. Για όλους εμάς αποτελεί το σημαντικότερο φυσικό οικοσύστημα και προσπαθούμε να μεταδώσουμε τις γνώσεις μας και την αγάπη μας σε όλους. Η επίσκεψη στο Κέντρο Υποδόχης και ενημέρωσης όπου έχετε τη δυνατότητα να απολαύσετε το οπτικοακουστικό υλικό και τα σπάνια παλαιοντολογικά ευρήματα καθώς και η περιήγηση στο σπηλαιό μας να αποτελέσει για σας, μία μοναδική εμπειρία. 

http://spilaio-perama.gr/web/

Παλιές φωτογραφίες από τα Γιάννενα !!!!!

ΜΑΣ ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΙΣ ΞΑΝΑΦΕΡΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ  !!!!
 





Φωτογραφίες:

01. ΙΩΑΝΝΙΝΑ Λίμνη – Φρούριο Γκραβούρα 1820

02. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ 1907

03. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ 1914

04. Ιωάννινα – γύρω από το κάστρο 1917

05. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ 1927

06. Ιωάννινα – πλατεία 1950

07. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – Κεντρική πλατεία 1955

08. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – Κεντρική πλατεία 1961

ΠΗΓΕΣ : Από την ατομική συλλογή της Μαίρης Τσακελίδου, απόφοιτου της
Ζωσιμαίας Σχολής και μέλος του ΔΣ του Τμήματος Αθηνών

http://www.zosimaia.gr/

Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ !!!!!!!!

 Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ !!!!!!!!

ΠΗΓΗ:   Από το google.gr και γενικοτερα απο το internet. (Nα μας συγχωρούν οι ιδιοκτήτες των φωτό , αλλά δεν ψαξαμε ΓΕΝΙΚΑ για τους πνευματικούς ιδιοκτήτες...κύριο μέλημα μας ήταν η εν γένει ομορφιά των φωτό )